„INWESTYCJA”
Mówiąc o „inwestycji”, w rozumieniu sformułowania „inwestycji w obcym środku trwałym”, powinniśmy mieć na myśli jedynie nakłady na ulepszenie (nie remont) obcego środka trwałego. W skrócie – remont zakłada przywrócenie danego elementu do stanu pierwotnego (nie wyklucza „ulepszenia” w rozumieniu praktycznym, tzn. np. wymiany paneli podłogowych na takie z wyższą klasą ścieralności), natomiast ulepszenie, w sensie podatkowym, oznacza montaż czegoś, czego wcześniej nie było bądź było, ale wartość użytkowa nowego elementu jest nieporównywalnie wyższa, a wynika to z zastosowania wyższego standardu, a nie z racji postępu technicznego (np. wymiana wbudowanej kuchenki gazowej na indukcyjną).
Jako generalną zasadę można przyjąć, iż:
- wymiana na nowe wyposażenie będzie stanowiła remont, nawet jeżeli wartość użytkowa nowego wyposażenia jest wyższa od wymienianych elementów, lecz wzrost wartości użytkowej nie wynika z zastosowania wyższego standardu, lecz z postępu technicznego w produkcji wyrobów tego rodzaju;
- wymiana na nowe wyposażenie o wyższym standardzie oraz o wyższych wartościach użytkowych stanowi ulepszenie, a w konsekwencji inwestycję w obcym środku trwałym.
„OBCY ŚRODEK TRWAŁY”
Planując dokonanie inwestycji w obcym środku trwałym może pojawić się również wątpliwość, co tak naprawdę należy rozumieć przez „środek trwały”? Czy dana rzecz, aby była środkiem trwałym, musi koniecznie być częścią działalności gospodarczej innego podmiotu?
Zgodnie z art. 16a ustawy o CIT, środkami trwałymi są:
- budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
- maszyny, urządzenia i środki transportu,
- inne przedmioty
– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu.
Analogiczny przepis znajduje się również w art. 22a ustawy o PIT.
W poniższym fragmencie wyroku NSA o sygn. FSK 1370/04, zostało stwierdzone, że skoro ustawa definiuje czym jest środek trwały, nie powinniśmy rozumieć tego pojęcia inaczej i przypisywać mu innych definicji.
„Ponadto, skoro ustawodawca w tym przypadku użył określenia „środek trwały” i pojęcie to zdefiniował w ramach tej samej ustawy, to nie można temu pojęciu /wobec braku wskazówek, pozwalających na przyjęcie innego znaczenia/ nadawać znaczenia odmiennego przy definiowaniu pojęcia inwestycji w środkach trwałych niż znaczenie zdefiniowane przy określaniu środków trwałych /innych niż grunt i prawo wieczystego użytkowania, por. M. Zieliński- Wykładnia prawa. Zasady. Reguły. Wskazówki. Wyd. Prawnicze LexisNexis 2002 str. 203-205/. Skoro inwestycja ma być dokonana w obcym środku trwałym, to środek ten stanowić będzie jednocześnie własność innej osoby. Pojęcie środka trwałego należy zatem zdefiniować zgodnie ze znaczeniem, nadanym mu przez ustawodawcę w art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.”
Okazuje się zatem, że, na potrzeby „inwestycji w obcym środku trwałym”, uznanie rzeczy za środek trwały nie musi być uzależnione od tego, czy jest ona składnikiem majątku działalności gospodarczej.
Bowiem na gruncie art. 16a ustawy o CIT (art. 22a ustawy o PIT) za środek trwały są również uznawane, m.in. lokale, maszyny, środki transportu oraz inne rzeczy, które są przedmiotem umowy najmu. Niezależnie czy wynajem prowadzony jest prywatnie czy jest on przedmiotem działalności gospodarczej. Oczywiście, zakładając jednocześnie, że przewidywany okres użytkowania takiej rzeczy będzie dłuższy niż rok.
